Punto Braccetto aan de Siciliaanse zuidkust is een klein plaatsje waar ’s winters weinig leven in de brouwerij is. Een barretje, een kleine supermarkt en vier campings, meer is er niet. Het leven van de overwinteraars die hier de campings bevolken is uitermate relaxed. Er wordt vooral veel van de zon genoten, her en der een babbeltje gemaakt of een dagelijkse wandeling met de hond gemaakt over één van de twee mooie zandstranden.
Lokale winkels en marktbezoeken
De bakker en de visboer, de slager en de groenteboer komen op de campings om hun waren aan te bieden. Er is dan ook maar weinig noodzaak om naar de supermarkt in Santa Croce Camerina te gaan. De Eurospar en ARD liggen op slechts 7 kilometer van de camping, aan de rand van het dorp. Santa Croce Camerina is een typisch Siciliaans dorpje op een kleine heuvel. De in slechte staat verkerende straten in het centrum zijn kaarsrecht en er is uiteraard een dorpspleintje met een kerk.
De sfeer van Santa Croce Camerina
In de kleinere straatjes hangt de was buiten en ruik je een aangename vleug van fris geurend wasmiddel. Veel huizen zijn oud, soms in een roze- of geeltint geschilderd en meestal niet zo goed onderhouden. De spaarzame ramen zijn bijna altijd voorzien van luiken, en soms is er een balkonnetje. Deze streek van Sicilië is in 1693 getroffen door een zware aardbeving waardoor veel dorpen werden verwoest en duizenden inwoners lieten daarbij het leven. Veel stadjes zijn herbouwd in barokstijl die toen helemaal en vogue was.
Barokinvloeden in het stadje
Ook in het eenvoudige Santa Croce Camerina zie je op verschillende plekken die barokinvloed, voornamelijk zichtbaar aan de soms weelderig gevormde balkonnetjes. Af en toe staat er een keurig gerenoveerd pandje of zelfs strakke nieuwbouw tussen de oude huizen. In het stadje vind je allerlei kleinere winkels, van viszaak tot banketbakker, van tabaccheria tot winkel van sinkel. Uiteraard is er aantal barretjes waar je meestal ook eenvoudig kan lunchen.
Bakkerij: Forno San Giuseppe
In een zijstraatje vond ik de kleinste bakkerij waar ik ooit ben geweest: Forno San Giuseppe. Groter dan twee vierkante meter zal het zaakje, dat dateert uit 1956, niet zijn. Achter de toonbank staat een vriendelijke dame die de pensioengerechtigde leeftijd al lang voorbij is, en verkoopt pane (brood), rustici (gevulde pasteibroodjes), biscotti (koekjes) en colazione (zoete lekkernijen voor het echte Italiaanse ontbijt). Dit soort zaakjes ontdekken maakt een bezoek aan zo’n dorpje zo leuk.
Het Italiaanse leven in Santa Croce Camerina
Er zijn geen bezienswaardigheden in Santa Croce Camerina maar de attractie is voor mij het aanschouwen van het gewone Italiaanse leven. Het is er allemaal zo heerlijk anders dan in Nederland waar alles keurig netjes en georganiseerd is. Neem bijvoorbeeld het parkeren. Volgens goed Italiaans gebruik wordt er geparkeerd waar dat niet mag of op een plek waar de auto flink in de weg staat, maar niemand maakt zich daar druk om. In het verkeer kan de Siciliaan zich heel druk maken maar fout parkeren lijkt geen bron van ergernis.
Het Dorpsplein
Ik ging op één van de weinige vrije bankjes op het plein zitten. Aan de overkant zaten een paar oudere mannen hard en druk gebarend te praten. Waarschijnlijk werd er geklaagd over de politiek en de overheid, of wellicht ging het over voetbal. Naast mij zaten 2 jongens met hippe heuptasjes op flink volume filmpjes op hun telefoon te kijken. Voor de deur van de apotheek stonden 3 oudere goed gekapte dames uitgebreid de laatste roddels van het dorp door te nemen. Dit soort sociaal contact is belangrijk voor de Siciliaan.
Koffie en gelato: Het Italiaanse Ritueel
Ik at mijn pasteibroodje met ham en mozzarella en liep na een kwartier verder. Vanaf het pleintje loopt een straat met ongebruikelijk veel bomen en daar vond ik een eenvoudige bar met gelateria. Ik had nog geen trek in ijs maar wel in een espresso. Wist je dat je in Italië altijd een espresso krijgt als je een caffè bestelt? Wat voor ons een gewone kop koffie is bestel je hier als een americano. En een caffè bestel je het beste staand aan de bar en dan kost deze je meestal maar 1 euro 20. Ga je aan een tafeltje zitten en word je bediend, dan betaal je wat extra voor diezelfde caffè.
Ik dronk mijn caffè dus aan de bar. Net als de drie plaatselijke brandweermannen die onder het genot van een caffè druk met elkaar in gesprek waren. Toen ik de zaak verliet zag ik op de hoek een rode bus met blauw zwaailicht onhandig geparkeerd staan.
Een doordeweekse dag in een klein Siciliaans dorpje. Voor de bewoners is het gewoon hun dagelijkse leven. Voor mij is hun dagelijkse leven veel minder gewoon en is het één van de redenen waarom ik zo graag op Sicilië ben.
