Ik ben aangekomen in de streek rondom de stad Catania waarop de vulkaan Etna duidelijk haar stempel drukt. Regelmatig hult de vulkaan zich in nevelen. Ook vandaag tijdens mijn rit naar de camping lijkt er geen Etna te bestaan. Toch is de vulkaan overal aanwezig. Veel huizen langs de route zijn van lavasteen gebouwd. En aangezien die huizen en panden vaak al lang geleden hun laatste verfbeurt hebben gehad verschijnt er langzamerhand een zwarte zweem over het schilderwerk. Als het pleisterwerk begint los te laten worden de zwarte stenen eronder zichtbaar. Het is in het dorpje Mascali, waar de camping ligt die ik wil bezoeken, overal een rommeltje en veel van wat ooit mooi was, heeft zijn beste tijd gehad. Gelukkig fleuren gekleurde pandjes aan de doorgaande weg richting Taormina het aangezicht op. Dat geeft het geheel toch weer Siciliaanse charme.
Rommelende vulkaan
De sfeer in deze streek is weer anders dan in andere stukken van Sicilië en dat maakt het eiland zo verrassend veelzijdig. De Etna is de actiefste vulkaan van Europa en het rommelt momenteel diep in de krater. Er was 3 weken geleden zowaar een kleine uitbarsting. Ik heb het gevoel dat de aanwezigheid van de dreiging van een mogelijke verwoestende uitbarsting het leven iets meer op scherp stelt. Alsof er met de vaak barokke schoonheid die ondanks het verval goed zichtbaar is, nog achtelozer wordt omgesprongen dan op de rest van Sicilië. Want als de Etna het werkelijk op haar heupen krijgt zal zij een kokende lavamassa uitbraken die alles op de route naar beneden zal vernietigen.
Groene oase in een gebied vol tegenstellingen
Het laatste stuk straat van 1,5 kilometer naar de camping is een flinke uitdaging qua wegdek en de berm ligt vol met vuilnis. In een omgeving vol tegenstellingen, met vrij zicht op de Etna, ligt deze camping die iets vredigs over zich heeft. Het voelt als een soort groene oase. Het is half maart en op de camping is het nog heerlijk groen en het gras rondom mijn caravan staat vol met gele bloemetjes. Overal tsjirpen en zingen vogels. ‘s Avonds hoor je de roep van de dwergooruil. En als het geluid van het dagelijkse leven in de loop van de avond langzaam verstomt, hoor je hoe de golven zich in de verte verbeten stuk slaan op de kiezels van het strand.
Krachtige turquoise oceaan
Aan de overkant van de straat ligt namelijk een breed kiezelstrand aan een helder turquoise-blauwe zee. Er ligt nu nog aangespoeld afval maar zodra het seizoen begint wordt het strand schoongeveegd. Overal worden dan gezellige strandbarretjes gebouwd waar je heerlijk kunt relaxen op een ligbed met een Aperol Spritz en eventueel de schaduw van een parasol.
Het brede strand loopt op de laatste 3 meter naar het water sterk af en de golven zijn kort maar enorm krachtig. Ik ben de zee ingegaan maar het was niet mogelijk verder dan vier meter het water in te lopen. De golven zijn niet hoog, maar heel sterk. Blijven staan was een uitdaging en ik ben dan ook twee keer omver geworpen en op het strand gesmakt. Zelfs de zee laat zich hier van haar krachtige kant zien en geeft de stellige boodschap af dat ze niet met zich laat sollen. Als bewijs daarvan zijn de in ijzergaas gepakte lavastenen muurtjes aan het eind van het strand 2 jaar geleden door een woeste zee met kracht naar achteren geduwd.
Zo anders dan Nederland
Ik vind het hier fascinerend. Het schuurt een beetje en toch voelt die beweging tussen het rauwe, het pure en het levendige lekker. Het daagt me uit anders te kijken. Mijn Nederlandse achtergrond van een land waar vrijwel alles gecultiveerd is en mooi gepoetst wordt, strookt niet met deze ongepolijstheid waar het leven zich in alle facetten ongefilterd openbaart. Vergeleken met Sicilië is Nederland is een soort groot Disneyland, waar de gemeenteraad zich bemoeit met de kleur van de lantarenpalen en een schoonheidscommissie bepaalt of je gewenste dakkapel of aanbouw wel past in de omgeving.
Het echte leven
Voor de Siciliaan die hier leeft moet dat alles een grote grap zijn. Er is geen geld en geen tijd voor dit soort luxe futiliteiten en de prioriteit ligt op het echte leven. Alles is intenser en misschien smaakt het eten hier daarom ook zo fantastisch. Sterfelijkheid is dichtbij vanwege het altijd aanwezige risico van een fatale eruptie van de onbetrouwbare Etna. Het is dansen onderaan de vulkaan. Ik ervaar een nieuw soort schoonheid die door het zichtbare verval en de rauwheid en authenticiteit een extra dimensie krijgt.
